Victoria's dochter gaat stage lopen in het buitenland

Naar het buitenland op reis

Het is vier uur in de ochtend wanneer mijn wekker afgaat. Vandaag is het zover. Mijn kleine meisje gaat voor haar stage (studie Pedagogiek) 4 maanden naar Curaçao. Heerlijk voor haar! Maar wat zal ik haar gaan missen. Ze zit al op kamers, maar komt normaal gesproken ieder weekend gezellig naar huis. Dus vanaf vandaag niet samen meer boodschappen doen. Of lekker op de bank chillen met een zak chips. De komende maanden heb ik extra 'qualitytime' met mijn man haha. Dat is zeker. 

Afscheidbarbecuefeest

Nog half slaperig vanwege het zeer vroege tijdstip én het iets te laat geworden 'afscheids barbecuefeest' van gisteravond, kleed ik me aan en stommel naar de achterkeuken. Ik geef mijn hond te eten. Ze mag mee naar het vliegveld. Snappen waarom ze nu al naar buiten moet om haar behoefte te doen, begrijpt ze niet . Maar eten midden in de nacht is blijkbaar geen enkel probleem. Ik hoor mijn man toeteren. Hij is iemand van de klok. De afspraak is om rond 4.30 te vertrekken. Dat is nu. Ik help mijn dochter haar 'mega' zware koffer achter in de kofferbak te tillen en neem daarna plaats naast mijn man. “Klaar ervoor meiden?”, vraagt hij vrolijk. Vanaf de achterbank hoor ik een opgewekt: 'Zekers...zin in!' Dat zit goed. Ook hoor ik luidruchtig gesnurk. De hond slaapt alweer. Logisch...het is nog pikkedonker buiten.   

Studententijd vieren

Na ruim 2,5 uur arriveren we op Schiphol. We rijden de ‘kort parkeren’ parkeerplaats op. We zijn er, ruim op tijd. Het vliegtuig vertrekt pas om 10.00 uur. We lopen de vertrekhal binnen waar het nog lekker rustig is. Daar staan de andere mede-studenten mijn dochter al op te wachten. Ze hebben er allemaal zin in. Ze willen meteen gaan inchecken, dus wij ouders lopen achter onze kinderen aan naar de incheckbalie. Nog even een fotootje, een vluchtige omhelzing en een uiteraard minutenlange knuffel voor de hond. Dan nog even zwaaien en dan zit onze taak als ouders er voor vandaag weer op. “Zullen we even ergens koffie drinken?”, vraagt mijn man vriendelijk doch dwingend aan mij. Ik knik instemmend. Lekker een bakkie doen is altijd oké.

Lekker een bakkie doen

Gearmd lopen we alvast richting de uitgang. Dan komen we vast wel een plek tegen waar we even kunnen bijkomen. 'Aha, daar…La Place.' “Zullen we daar zitten?" “Prima”, zegt mijn man gedecideerdt terwijl hij samen met de hond voor mij uitloopt. Plots wil de hond niet meer verder. Ze buigt haar rug. Spijtig genoeg weet ik wat dat betekent. Zonder enkele schroom of schaamte deponeert ze voor de ingang van het La Place restaurant (midden in de vertrekhal dus) een grote boodschap. 'Shit...dat doet ze normaal nooit.' Dan realiseer ik me dat het waarschijnlijk half acht is. Ik check de tijd op mijn telefoon. Inderdaad, exact 7.30 uur. Uitlaattijd dus. Ze is zich van geen kwaad bewust en ik kan haar dan ook niet ‘pedagogisch’ ter verantwoording roepen. Wel zoek ik haastig naar plastic zakjes in mijn jaszak om de nog 'warme boodschap' van mijn lieverd op te rapen. Ik kan er geen een vinden. Blijkbaar in alle vroegte vergeten. Gelukkig komt er een vriendelijke jonge dame (met eveneens een viervoeter) op me afgelopen, die me een plastic zakje aanreikt. "Succes ermee", zegt ze lachend en loopt haastig door. Snel raap ik de drol van de vloer, deponeer deze in de dichtsbijzijnde prullenbak en loop daarna met het schaamrood op mijn kaken de La Place binnen.  Núúú…KOFFIE! De dag is begonnen…en HOE!